UZUN zamandır yazmıyorum ve çok az uğruyorum bloglara. Neden mi? Önceki gün iş yerinden bir arkadaşım, "blogda yazılarını okuyamıyoruz, nerdesin" diye sordu. "Depresyondayım" diye yanıtladım; şaka yapmadım ama nedense güldü arkadaşım. Her neyse yeniden yazmaya karar verdim, başlama vuruşunu şu skeçle yapayım:
SABAH Eskişehir yolu üzerinde beni işe götürecek servis aracını bekliyorum, yalnız başıma. Siyah bir Clio yanaştı ve tam da yanımda durdu, yavaşça penceresi açıldı. Yirmi yirmibeş yaşlarında dünya güzeli bir kız. "Nereye gidiyorsunuz, bırakabilirim" dedi. "Bakanlıklara" dedim, ardından sordum, "siz nereye gidiyorsunuz?" "Beşevlere ama istediğiniz bir yere bırakabilirim" diye cevap verdi. "bana uygun değil" dedim ve teşekkür ettim. Uzaklaştı...
OLAYI samimi bir arkadaşıma anlattım, kızın güzelliğinden falan söz ettim. "Binilmez mi o arabaya" dedi. "Nereye giderse gitsin..."
Not: Yazdıklarım kurmaca değildir.
Tolgacığım acaba ben de mi depresyondayım? Zira yazmayalı 2 aya yaklaşıyor. Blog dünyası böyle, insan istediğinde, içinden geldiğinde yazmalı, zorlama olmamalı.
YanıtlaSilBu arada seni arabasına davet eden kızın cesaretine şapka çıkarttım, bu devirde büyük cesaret...
Yeni yazılarını da sabırsızlıkla bekliyorum.
Geri gonmene sevindim. Canini sikan her ne ise gecmistir umarim. Araba ve teklif ilgincmis. Ne kadar guzel olursa olsun binmemekle akilli davranmissin. Didem
YanıtlaSilwww.didemuzuncaova.blogspot.com
Nihansu'nun dediği gibi ben de bayanın cesaretine hayran kaldım:)
YanıtlaSilYazmamak için depresyonda olmak gerekmiyor.Ben de arada sırada yazıyorum bir şeyler.Depresyonda değilim.Cidden:)
Sen dilediğince yaz;ama depresyonda olmaaa